پرسش ها متداول

مطمئنا هر کدام از ما تعریف مشخصی از سبک در ذهن خود داریم، احتمالا نام شوتوکان (Shotokan)، گوجوریو (Goju-Ryu) و شورین ریو (Shorin-Ryu) را پیش از این شنیده اید، اما در این جا می‌خواهیم به توضیح بیشتر در مورد مفهوم سبک بپردازیم. سبک کاراته، به روش جهان بینی ورزشکار گفته می‌شود، سبک کاراته راهی است که فرد برای بیان حرکات کاراته از آن استفاده می‌کند. زمانی که به یک سبک تعلق دارید، کاراته را به صورت یک کل نمی‌بینید بلکه آن را به صورت جزئی از یک کل درک می‌کنید.

موضوع سبک مشابه پوشیدن عینک‌های رنگی است. اگر عینک قرمز به چشم بزنید، جهان را قرمز رنگ می‌بینید، اگر از عینک آبی رنگ استفاده کنید، جهان را به رنگ آبی می‌بینید. این که جهان آبی یا قرمز است، توهمی بیش نیست. عینک‌های شما تنها بخشی از واقعیت را نشان می‌دهند و به معنای کل واقعیت نیستند. بنابراین یک سبک کاراته به طور کلی ماهیت کاراته را نمایندگی نمی‌کند.

چهار سبک اصلی کاراته سبک‌های گوجو ریو، شوتوکان ریو، وادو ریو و شیتو ریو هستند. هر کدام از این شکل‌ها به نحوی از کاراته ایجاد شده توسط گیچین فوناکوشی نشئت گرفته اند. هر کدام از این روش‌ها تکنیک‌های خود را دارند که به میزان زیادی بر اصول اصلی کاراته تکیه دارند. با این وجود، این سبک‌ها راه‌هایی برای هر سبک ارائه می‌دهند که خود را از دیگری متمایز کنند و در عین حال مفاهیم بنیادین را حفظ نمایند.

شوتوکان محبوب ترین سبک کاراته محسوب می‌شود (هشتاد درصد اعضای فدراسیون کاراته فرانسه این سبک را دنبال می‌کنند). در سطح بین المللی، فدراسیون جهانی کاراته (WKF) چهار سبک اصلی کاراته را به رسمیت می‌شناسد.

گوجو ریو (Gōjū-ryū)

شیتو ریو (Shitō-ryū)

شوتوکان (Shōtōkan)

وادو ریو (Wadō-ryū)

با این حال در حال حاضر چند صد سبک کاراته وجود دارند، که هر کدام از این سبک‌ها تکنیک‌ها، موقعیت‌ها، تمرینات، سلاح‌ها، قفل‌ها، پرتاب‌ها، انرژی‌های درونی و مسائل مربوط به خود را دارند. در حقیقت، با گذر زمان در یک سبک، شاخه‌های متفاوتی ایجاد شده اند.

این موضوع باعث می‌شود انتخاب‌های گسترده ای برای بیش از صد میلیون ورزشکار کاراته در جهان موجود باشند. با این حال، برای هنرجویان تازه کار، این موضوع می‌تواند گیج کننده شود. شاید از خود بپرسید کدام سبک کاراته برای کودک من مناسب است؟ کدام روش از نظر دفاع شخصی بیشترین کارآمدی را دارد؟ کدام سبک برای هر فرد مناسب است؟ و چرا نباید به سراغ ورزش‌های رزمی دیگر رفت؟ این‌ها سوالاتی است که تلاش می‌کنیم پاسخی برای آنها فراهم کنیم.

مسابقه کاراته کومیته بر روی کف پوش‌های مربعی شکل 8 در 8 متری برگزار می‌شود که یک متر اضافی در تمامی جهات دارند (به این ناحیه، ناحیه ایمنی گفته می‌شود).

زمانی که داور و قاضی‌ها در جای خود مستقر می‌شوند، رقبا باید به هم تعظیم کنند.

مبارزه با فریاد شوبو‌ هاجیمه (SHOBU HAJIME) توسط داور شروع می‌شود.

هر دو مبارز باید تکنیک‌های امتیازی را پیاده کنند (تکنیک‌هایی نظیر ضربات دست و پا و انداختن حریف). این حرکات با عناوین یوکو (Yuko)، وازا آری (Waza-ari) و ایپون (Ippon) تقسیم بندی می‌شوند و به ترتیب، یک، دو و سه امتیاز دارند.

اگر داور عقیده داشته باشد که یک تکنیک امتیازی پیاده شده است، فریاد “یامه (YAME)” سر می‌دهد و رقبا، قاضیان و داور همه به وضعیت‌های اولیه خود باز می‌گردند.

قاضیان سپس نظر خود در مورد علامت و امتیاز حرکت را اعلام می‌کنند، داور محتوا و ناحیه حمله را مشخص می‌کند و سپس امتیاز مربوطه تخصیص داده می‌شود و رقابت با فریاد “سوزو کته‌ هاجیمه (TSUZUKETE HAJIME)” ادامه پیدا می‌کند.

اگر یکی از رقبا هشت امتیاز در رقابت پیش بیافتد، داور کشمکش را قطع می‌کند و برنده را اعلام می‌کند.

اگر هیچ رقیبی در زمان رقابت به میزان هشت امتیاز پیش نیافتد، مبارزی که امتیاز بیشتر دارد برنده اعلام می‌شود.

زمانی که امتیازات برابر است، داور و قاضی‌ها در مورد برنده رقابت تصمیم می‌گیرند.

مبارزه‌ها می‌تواند در صورت ضربه شدن یکی از مبارزان متوقف شود. همچنین با رد صلاحیت یا عدم توانایی مبارزه یکی از رقبا، مبارزه پایان می ‌یابد.