دفاع شخصی

دفاع شخصی یا دفاع از خود به پادکارهایی گفته می‌شود که شخص برای حراست از سلامتی یا اموال خود یا دیگری به‌کار می‌بندد. در بسیاری از نظام‌های حقوقی، دفاع مشروع به‌عنوان حقی برای استفاده از زور در صورت مورد تعرض قرار گرفتن به رسمیت شناخته شده‌است.

دفاع فیزیکی به‌معنی استفاده از نیروی فیزیکی برای مقابله با یک تهدید خشونت‌آمیز فوری است. این نیروی فیزیکی ممکن است با استفاده از سلاح یا بدون سلاح اِعمال شود. در هر دو حالت، موفقیتِ دفاع به پارامترهای مختلفی بستگی دارد؛ ازجمله شدت تهدید و نیز آمادگی ذهنی و فیزیکیِ مدافع.

دفاع بدون سلاح

هنرهای رزمی شامل تکنیک‌هایی برای دفاع از خود هستند. برخی از سبک‌های رزمی در وهلهٔ اول به‌منظور دفاع شخصی تمرین می‌شوند و برخی دیگر ورزش‌های رزمی یا مبارزه‌ای هستند که تکنیک‌های آنها برای دفاع شخصی نیز مؤثر است. برخی از باشگاه‌های رزمی، به‌منظور کاربردی‌تر شدن دفاع شخصی، ترکیبی از فنون رشته‌های مختلف رزمی را تمرین می‌کنند و همچنین تمرینات خود را با توجه به سبک زندگی، شغل، سن، جنسیت و توانایی‌های فیزیکی و ذهنیِ هر شخص، اختصاصی می‌کنند.

دفاع با استفاده از سلاح

طیف گسترده‌ای از سلاح‌ها می‌تواند برای دفاع، با توجه به نوع تهاجم، نوع تکنیک و… مورد استفاده قرار گیرد که مناسب‌ترین آن، با توجه به نوع شرایط مختلف، متغیر است.

در بسیاری از موارد نیز استفاده از سلاح منع قانونی دارد؛ برای مثال، استفاده از سلاح گرم در اکثر کشورها ممنوع و غیرقانونی است، ولی باز به‌طور پنهانی از این سلاح‌ها استفاده می‌شود. سلاح‌های سردِ دیگری مانند انواع چاقو، باتون، افشانه فلفل و شوکِر (دستگاه شوک‌دهنده) وجود دارد که در برخی موارد، استفاده و حمل آنها منوط به اخذ مجوزهای مربوط است.